سرمه اندیشه

بســم الرب الشـــهدا
سرجداشده ی شهیدی که پنج دقیقه یاحسین میگفت
درجاده بصره،خرمشهر وقتے کہ شهید علی اکبر دهقان بہ شهادت رسید، ایشون همان طورکہ میدوید از پشت ازناحیه سر مورد اصابت قرار گرفت وسرش جداشد.
سر این شهید بزرگوار حدود پنج دقیقہ فریاد یاحسین یاحسین سر میداد…همہ داشتند گریہ میکردند…
چند دقیقہ بعدازتوے کولہ پشتی اش وصیتنامہ اش روبرداشتند نوشتہ بود:
خدایا من شنیده ام کہ امام حسین علیہ السلام بالب تشنه شهیدشده ،من هم دوست دارم این گونہ شهید بشم.خدایاشنیده ام کہ سر امام حسین را از پشت بریده اند.
من هم دوست دارم سرم ازپش بریده بشه.
خدایا شنیده ام سر امام حسین علیہ السلام بالاے نیزه قرآن خونده.من کہ مثل امام اسرار قرآن را نمی دونم ولے بہ امام حسین علیہ السلام خیلی عشق دارم.دوست دارم وقتے شهید میشم سر بریده ام بہ ذکر یاحسین یاحسین باشہ…
السلام علیک یا سیدالشهدا

موشي در خانه ي صاحب مزرعه تله موش ديد ؛ به مرغ و گوسفند و گاو خبر داد؛

همه گفتند : تله موش مشکل توست به ما ربطي ندارد ؛

ماري در تله افتاد و زن مزرعه دار را گزيد ؛

از مرغ برايش سوپ درست کردند؛

گوسفند را براي عيادت کنندگان سر بريدند؛ 

گاو را براي مراسم ترحيم کشتند؛ 

و در اين مدت موش از سوراخ ديوار نگاه مي کرد؛

و به مشکلي که به ديگران ربط نداشت فکر مي کرد … !!!
#کلیله_و_دمنه

​#هوای_نفس
 مدرسه‌ای دانش‌آموزان را با اتوبوس به اردو می‌برد.

 در مسیر حرکت، اتوبوس به یک پل نزدیک می‌شود که نرسیده به آن تابلویی با این مضمون دیده می‌شود:

 «حداکثر ارتفاع سه متر و سی سانتی متر»
ارتفاع اتوبوس هم کمی کم تر از این مقدار بود ولی چون راننده قبلا این مسیر را آمده بود با کمال اطمینان از زیر پل حرکت می کند اما سقف اتوبوس به سقف پل کشیده می‌شود و پس از به وجود آمده صدایی وحشتناک توقف می‌کند.
 پس از بررسی اوضاع مشخص می‌شود که یک لایه آسفالت جدید روی جاده کشیده‌اند که باعث این اتفاق شده و همه به فکر چاره افتادند؛ 

یکی به کندن آسفالت و دیگری به بکسل کردن با ماشین سنگین دیگر و غیره.
اما هیچ کدام چاره‌ساز نبود تا اینکه پسربچه‌ای از اتوبوس پیاده شد و گفت: «راه حل این مشکل را من می‌دانم!»

یکی از مسئولین اردو به پسر می‌گوید: 

«برو بالا پیش بچه‌ها و از دوستانت جدا نشو!»
پسربچه با اطمینان کامل می‌گوید: «به خاطر سن کم مرا دست کم نگیرید»

مرد از حاضر جوابی کودک تعجب کرد و راه‌حل را از او خواست.
 بچه گفت: «پارسال در یک نمایشگاهی معلم‌مان یادمان داد که از یک مسیر تنگ چگونه عبور کنیم و گفت که برای اینکه دارای روح لطیف و حساسی باشیم، باید درون‌مان را از هوای نفس و باد غرور و تکبر و طمع و حسادت خالی کنیم و در این صورت می‌توانیم از هر مسیر تنگ عبور کنیم و به خدا برسیم.»
مسئول اردو از او پرسید: 

«خب این چه ربطی به اتوبوس دارد؟»
پسربچه گفت: «اگر بخواهیم این مسئله را روی اتوبوس اجرا کنیم باید باد لاستیک‌های اتوبوس را کم کنیم تا اتوبوس از این مسیر تنگ عبور کند.»
پس از این کار اتوبوس آزاد شد و از زیر پل عبور کرد.

 خالی کردن درونمان از هوای کبر و غرور و نفاق و حسادت رمز عبور از مسیرهای دشوار زندگی است.

جنگلی کوچک در غرب پومِرمانی در لهستان وجود دارد که ۴۰۰ درخت در آن روییده است ولی آنچه که این جنگل را معروف کرده حالت عجیب درختان آن است. تمام درختان این جنگل در ناحیه‌ی پایین خمیدگی نسبتاً زیادی دارند

فیلم «امروز» ساخته رضا میرکریمی که از ۱۷ خرداد در برخی سینماهای پاریس با عنوان«یک روز نو»به نمایش درآمد، اغلب در میان رسانه‌ها و مطبوعات فرانسوی واکنش‌های بسیار منفی درباره موقعیت زن ایرانی برانگیخت.
روزنامه‌هایی همچون «فیگارو»، مجله «اپس»(L’OBS) به عنوان یکی از مجلات خبری و شناخته شده پاریس و نیز مجلات تخصصی سینما، تلویزیون و رادیو ضمن اشاره به جشنواره‌هایی که تاکنون فیلم «امروز» در آنها حضور داشته و نیز جوایزی که کسب کرده، توضیحاتی درباره داستان فیلم نوشتند. سخن مشترک این رسانه‌ها این بود که فیلم «امروز» با صرفه‌جویی اقتصادی و در حالی که کمی لحن غمگین دارد به خوبی درباره موقعیت زن ایرانی صحبت می‌کند!

در بخشی دیگر از تحلیل‌های فوق آمده است که فیلم «امروز» درامی معمولی اما با تم‌هایی چند لایه است که از «خشونت‌های زندگی مشترک» گرفته تا «بی‌تفاوتی‌های خطرناک» را در یک «جامعه مردسالارانه» به تصویر می‌کشد! برخی از این تحلیل‌ها نیز به وجود یک لحن سیاسی در پشت قصه فیلم قائل بودند!

این نقد و تحلیل و گزارش‌ها دقیقا برخلاف همه ادعاهایی است که می‌گوید فیلم‌های سیاه‌نما و تلخ، نه همه جامعه ایرانی که تنها بخشی از آن و یا افراد مشخصی که قهرمان فیلم هستند را به تصویر می‌کشند. ادعاهایی که می‌گویند این فقط یک فیلم است و مثلا می‌خواهد تصویر بهتری از جامعه ایرانی در مقابل چشم مخاطب خارجی قرار دهد! ادعاهایی که حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌ها یا اکران خارج کشور ر ا موجب مثلا بالا رفتن پرچم یا شنیده شدن نام ایران در آن سوی مرزها می‌داند! اما به چه قیمتی؟

تحلیل‌ها و نقدهایی که نمونه آنها به نقل از برخی از معتبرترین نشریات اروپایی و فرانسوی در بالا آمد، حکایت از آن دارد که برداشت حتی منتقدان و کارشناسان سینما ( و نه فقط تماشاگر عام) در اروپا از فیلم‌های سیاه ایرانی از جمله همین فیلم «امروز»، یک برداشت فراگیر، تعمیم‌دهنده و کل‌نگر است. آنها به هیچ‌وجه شخصیت یک فیلم ایرانی و گرفتاری‌ها و بدبختی‌ها و سیاه‌روزی‌هایش را تنها در حد همان شخصیت محدود نکرده و به کل جامعه ایرانی گسترش می‌دهند. از همین روی شخصیت زن فیلم «امروز» یعنی زنی کتک خورده و له شده و در به داغان که گوشه خیابان رها شده و به یک راننده تاکسی پناه می‌برد تا بچه‌اش را در غربت و تنگدستی و سیه‌روزی به دنیا آورده و به او سپرده و بمیرد را به همه زنان ایرانی بسط داده و می‌نویسند که به خوبی «موقعیت زن ایرانی» را نشان داده است! یعنی همه زنان ایرانی در چنین موقعیت له و لورده‌ای در یک جامعه به قول آنها سرشار از «خشونت‌های زندگی» و «بی‌تفاوتی‌های خطرناک» مردسالارانه به سر می‌برند؟!

این چه تصویری است که این دسته از فیلمسازان از جامعه ایرانی به مردم دیگر سرزمین‌ها نشان می‌دهند؟ آیا جایزه جشنواره‌ای یا اکران در چند سینمای اروپایی، ارزش آن را دارد که جامعه پویا و زنده خود و زنانی که امروز علاوه بر درخشش در عرصه‌های داخلی و خارجی، نسلی مقاوم و پرشور تربیت کرده‌اند تا در برابر همه ظلم و بیداد سلطه‌گران عالم بایستند را این‌گونه مضمحل و نابود شده به تصویر بکشند؟!