سرمه اندیشه

دفترم هم در جیبم بود، دفتر شعر. درآوردم، گفتم آقاجان این شعر را برای شما گفته‌ام، می‌خوانم برایتان. شروع کردم شعر را خواندن.
سرویس تاریخ مشرق- رهبر انقلاب در هنگام تعطیلات سال نو مسیحی به دیدار خانواده‌های شهدای ارمنی و آشوری تشریف می‌برند و این خانواده‌ها را به صورت ویژه‌ای تکریم می‌کنند. در کتاب مسیح در شب قدر که مربوط به خاطرات این جلسات است، آمده:

مادر شهید ارمنی در جلسه با آقا می‌گوید: حاج‌آقا راست می‌گویند؛ من خودم عاشق هیئتم، محرم هر شب می‌روم. تازه جمکران هم رفته‌ام. وقتی این را به ایشان می‌گویم، اصلا تا اسم جمکران را می‌شنوند، یک لبخند زیبا می‌زنند و می‌گویند: جمکران؛ به‌به.

می‌گویم که من نامه نوشته‌ام و در چاه جمکران انداخته‌ام.

حالا آن نامه را نمیخواهد آنجا بیندازید. شما جمکران اگر رفتی، برو آنجا، یک آقای وجود دارد که بدان این آقا می‌شنود حرفت را. مخاطب قرارش بده. خودت بدان داری با یکی حرف می‌زنی. با او حرف بزن، بدان که خدای متعال جواب می‌دهد. تردید در این نداشته باش، درست می‌شود. نامه داخل چاه و اینها لزومی ندارد. نه یک سند درستی دارد، نه لازم است. حال به فرض، سند هم داشته باشد، چیز لازمی نیست. آنهایی که قدرت کار را دارند، می‌توانند تصرف کنند، آنها محتاج به نامه نیستند. وقتی خواستی حرف بزنی، به حرکت درمی‌آید، به حرف درمی‌آید. برو با دلت با آنها حرف بزن.
من یک وقتی شعری گفته بودم درباره امام زمان (سلام‌الله‌علیه) رفتم جمکران و خب، تضرع و توجه و نماز و همین اعمال که هست، دیدم آرام نمی‌گیرم. راحت نمی‌شوم. بلند شدم و ایستادم. دفترم هم در جیبم بود، دفتر شعر. درآوردم، گفتم آقاجان این شعر را برای شما گفته‌ام، می‌خوانم برایتان. شروع کردم شعر را خواندن، آهسته البته. هیچ‌کس هم متوجه نبود. یک غزلی بود از اول تا آخر غزل خطاب به حضرت خواندم. گمان می‌کنم تأثیری که آن غزل در حال من کرد، آن نماز مخصوص و آن چیزها نکرد. آدم با دلش که حرف بزند، این‌طوری است.
در پانوشت این خاطره شعر مذکور این‌گونه آمده است:

دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو

سپند وار زکف داده ام عنان بی تو

ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ

زجام عشق لبی تر نکرد جان بی تو

چون آسمان مه آلوده ام زتنگ دلی

پر است سینه ام ز اندوه گران بی تو

نسیم صبح نمی آورد ترانه ی شوق

سر بهار ندارند بلبلان بی تو

لب از حکایت شبهای تار می بندم

اگرامان دهدم چشم خونفشان بی تو

چون شمع کشته ندارم شراره ای به زبان

نمی زند سخنم آتشی به جان بی تو

ز بی دلی و خموشی چون نقش تصویرم

نمی گشایدم از بی خودی زبان بی تو

عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم

چو یادم آید از آن شکرین دهان بی تو

گزارش غم دل را مگر کنم چو امین

جدا از خلق به محراب جمکران بی تو

.

یکی از مراجع تقلید شیعیان با بیان اینکه برخی نظام را برای پیشرفت خود تخریب می‌کنند، گفت: نامزدهای انتخابات فقط خدمات خود را اعلام نمایند.
به گزارش مشرق به نقل از مرکز خبر حوزه، آیت الله العظمی ناصر مکارم شیرازی صبح چهارشنبه در درس خارج فقه که در مسجد اعظم قم برگزار شد، به موضوع انتخابات اشاره کرد و گفت: اختراعات بشر خوب است؛ اما شمشیر دو لبه است که می‌توان در مسیر خوب و بد از آن استفاده نمود که غالباً در مسائل بد به کار گرفته می‌شود.

وی اظهار داشت: نیروی اتم می‌تواند خدمات بسیاری به بشریت داشته باشد؛ اما از آن طرف می‌تواند به بمب نیز تبدیل شده و صدها هزار نفر را قربانی نماید.

این مرجع تقلید ابراز داشت: یکی از این اختراعاتی که اخیراً در اختیار قرار گرفته و شمشیر دو لبه است، فضاهای مجازی است که از یک طرف می‌تواند وسیله پیشرفت جامعه بشری شده و از طرف دیگر وسیله‌ای برای نشر زشتی‌ها، آلودگی‌ها، تهمت‌ها و … شود.

پخش شایعات از کارهای نامناسب در فضای مجازی است

آیت الله مکارم شیرازی افزود: پخش شایعات یکی از کارهای نامناسب در فضای مجازی است که معمولاً از طرف دشمنان انجام می‌گیرد؛ چراکه فقط به فکر تخریب هستند و ما باید از این دسیسه‌ها آگاه بوده و بازیچه دست مخالفان نباشیم.

این استاد برجسته حوزه تصریح کرد: شایعه پراکنی و پخش اراجیف سبب تزلزل جامعه شده و از نظر اسلام گناه بزرگی است؛ آیا سزاوار است برای رسیدن به ۴ روز حکومت، دست به دروغ و تهمت بزنید؟ بیایید انتخابات اسلامی برگزار کرده و نامزدها فقط خدمات خود را اعلام نمایند؛ چرا پیشرفت خود را در نابودی دیگری می‌دانید؛ البته برخی نیز نظام را برای پیشرفت خود تخریب می‌کنند که حرکتی نادرست است.

این مفسر قرآن کریم بیان داشت: بحمدالله کشوری مقتدر و توانا داریم؛ البته مشکلاتی نیز دارد که دشمن به دلیل همان توانایی به دنبال مشکل تراشی است و باید مطابق با توانایی خود به ساخت کشور بپردازیم.

مطلقاً راجع به جناح‌ها ورودی نکرده و نخواهیم داشت

آیت الله مکارم شیرازی با بیان این مطلب که اصل انتخابات را تقویت خواهیم کرد، اظهار داشت: ما در مسئله انتخابات نه هیچ دخالتی کردیم و نه خواهیم کرد و مطلقاً راجع به جناح‌ها ورودی نکرده و نخواهیم داشت.

وی در بخش دیگری از سخنان خود به روایتی از نبی مکرم اسلام(ص) اشاره کرد و گفت: حضرت فرمودند: «أخسر النّاس صفقة رجل أخلق یدیه فی آماله و لم یساعده الأیّام علی أمنیّته فخرج من الدّنیا بغیر زاد و قدم علی اللَّه تعالی بغیر حجّه/ زیان کارترین مردم آن کس است که: عمری به آرزو گذارند و روزگار وی را بمنظور نرساند و از دنیا بی توشه برون رود و در پیشگاه خداوند دلیلی نداشته باشد».

این مرجع تقلید اظهار داشت: مسئله آرزوها، یکی از مشکلات مهم زندگی انسان‌هاست؛ منظور از آرزوها آن است که انسان قانع به وضع موجود نبوده و غالباً هم این آروزها جزو مواردی است که نیازمند به آن نمی‌باشد.

این استاد برجسته حوزه ابراز داشت: کسی که شبانه روز برای رسیدن به آرزوهای نامعقول خود تلاش می‌کند، نمی‌تواند به فکر آخرت خود بوده و زاد و توشه‌ای فراهم نمایند. قارون یکی از تجربیاتی است که در قرآن کریم به آن اشاره شده و باید عبرت گرفت، امروز نیز قارون‌هایی بوده و ثروت‌هایی دارند.

یکی از آن نوه های اسماء بنت عمیس می گوید: با جدّه خود اسماء بنت عمیس و عمویم عبد اللَّه بن جعفر خارج شدیم تا به «صهباء»[1] رسیدیم، اسماء بنت عمیس فرمود: دخترم ما با رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلم در این مکان بودیم، حضرت نماز ظهر را خواند.

سپس علی علیه السّلام را خوانده و از آن جناب نسبت به برخی از نیازمندیهایش کمک خواست، پس زمان عصر فرا رسید و آن سرور نماز عصر را خواند در این وقت علی علیه السّلام آمد و در پهلوی پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله نشست خدا به رسولش وحی فرستاد، پس نبی اکرم سر به دامان علی علیه السّلام نهاد تا خورشید غروب کرد و از آن چیزی نه بر زمین و نه بر کوه رؤیت نمی شد، سپس رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله نشست و به علی علیه السّلام فرمود: آیا نماز عصر را خوانده ای؟

حضرت عرض کرد: خیر یا رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله، به من خبر دادند که شما نماز نخوانده اید و وقتی سر در دامن من نهادید نخواستم آن را تکان دهم لذا همچنان نشستم تا خورشید غروب کرد پیامبر در مقام دعاء بر آمد و به درگاه الهی عرض کرد:

بار خدایا این علی بنده تو است که خود را به خاطر پیغمبرت محبوس نمود پس خورشید را برای او بازگردان، بلافاصله خورشید طلوع کرد و هیچ کوه و زمینی نبود مگر آنکه خورشید بر آن تابید، سپس علی علیه السّلام ایستاد و وضوء گرفت و نماز خواند آنگاه خورشید تار شد و غروب نمود.

پی نوشت ها

[1] مكانى است كه بين آن و خيبر يك مرحله فاصله مى‏باشد.

محمّد بن الحسن الهمدانی می گوید: از ذا النون مصری سؤال کرده و پرسیدم: ای ابا الفیض چرا موقف مشعر شد نه حرم؟

او گفت: کسی که همین سؤال را از حضرت امام صادق علیه السّلام کرد و جواب گرفت به من این طور گفت: امام صادق علیه السّلام فرمودند: زیرا کعبه بیت اللَّه و حرم حجاب آن و مشعر درب آن می باشد، پس وقتی زائرین قصد بیت را می کنند درب آن توقّف کرده تا به ایشان اذن داده شود و به داخل فرا خوانده شوند سپس آنها را جنب حجاب دوّم یعنی مزدلفه متوقّف می نمایند و وقتی به طولانی شدن تضرّع ایشان توجّه شد به آنها امر می شود قربانی های خویش را نزدیک بیاورند، پس از آنکه قربانی ها را نزدیک آوردند و اعمالی که از احرام در می آیند را انجام داده و از گناهانی که بین ایشان و خالقشان حجاب شده بود پاک گردیدند به آنها امر می شود که با طهارت بیت را زیارت نمایند.

راوی گفت: سپس محضرش عرضه داشتم: چرا در ایام التشریق[1] روزه گرفتن مکروه است؟

حضرت فرمودند: زیرا حاجی ها زوّار خدا و میهمانان او هستند و برای میهمان شایسته نیست نزد میزبان و کسی که وی به زیارتش رفته صائم باشد.

عرض کردم: این که شخص به پرده کعبه چنگ زده و به آن می چسبد چه معنایی دارد؟

حضرت فرمودند: مثل این شخص مثل کسی است که بین او و بین دیگری جنایتی واقع شده پس جانی چنگ زده و به جامه مجنی علیه می چسبد و از او می خواهد که جرم و گناهانش را ببخشد.

پی نوشت

[1] عبارت است از سه روز بعد از عيد قربان يعنى روز يازدهم و دوازدهم و سيزدهم ذى حجة الحرام

ای قلمزنان! به کدامین راه می روید؟
پیامبر خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ :

«یؤتی بصاحب القلم یوم القیامة فی تابوت من نار یقفل علیه بأقفال من نار فینظر قلمه فیما أجراه فان کان أجراه فی طاعة اللّه و رضوانه فکّ عنه التّابوت، و ان کان اجراه فی معصیة الله هوی فی التابوت سبعین خریفاً … .»

«در روز رستخیز، قلمزن را در تابوتی آتشناک بیاورند که قفلهایی آتشناک نیز بر آن بسته باشند. آن گاه به قلمش بنگرند که در چه راه به کار بسته است. اگر در فرمانبری و خرسندی کردگار به کار بسته است، آن تابوت از او برگیرند؛ و اگر در فرمان نابری کردگار به کار بسته است، هفتاد خزان در آن تابوت به عذابش کشند.»

میزان الحکمه، ج 8، ص 266