سرمه اندیشه

آیه 35 از سوره حج:
«الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِینَ عَلَى مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِیمِی الصَّلَوةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ»
ترجمه این آیه چنین است:
«آنهایی که چون خدا یاد شود، دلهایشان می‌لرزد و بر آنچه (از بلا و حوادث) به ایشان رسد، صبر می‌کنند؛ و نماز بر پا می‌دارند و از آنچه روزی آنان نموده‌ایم، انفاق می‌کنند»

این آیه، ویژگی‌های روحی و قلبی این افراد ی را می‌فرماید: آنها همواره از کوتاهی در انجام وظایف دینی، خائف و نگران هستند و مقام و عظمت نام خدا و دستوراتش، چنان وجود آنها را فرا می‌گیرد که بر خود می‌لرزند و قلبشان می‌تپد.
طبیعی است این افراد در انجام مهمترین عبادت - یعنی نماز - هیچ سستی و کوتاهی نمی‌کنند و همواره اقامه کننده نماز هستند. اما در زندگی اجتماعی که با مصائب و مشکلات گوناگون همراه است، این افراد صبر و تحمل بالایی دارند. آنها از کنار مصیبتها، هر قدر هم سخت و شکننده باشد، با آرامش و اطمینان می‌گذرند و زبان به کفر و ناسپاسی نمی‌گشایند. البته دربرابر مشکلات محرومان بی‌تفاوت نیستند و به مقدار توان و امکانات خود به آنها رسیدگی می‌کنند.
از این آیه می‌آموزیم که:
1- تقوا و پروا کردن از خدا، زمینه و بستر همه کمالات انسانی است و روحیه صبر و پایداری را در انسان تقویت می‌کند.
2- رابطه با خدا از رابطه با مردم و محرومان جدا نیست. انسانِ مؤمن منزوی نیست، بلکه در جامعه حضور دارد و به سهم خود، مسئولیت می‌پذیرد.