سرمه اندیشه

سیره عملی علامه طباطبایی در ماه مبارک رمضان

علامه در مراتب عرفان و سیر و سلوک معنوی مراحلی را پیموده بود. اهل ذکر و مناجات بود. در بین راه که او را می‌دیدیم غالبا ذکر خدا را برلب داشت. درجلساتی که در محضرشان بودیم، وقتی جلسه به سکوت می‌کشید، دیده می‌شد که لب های استاد به ذکر خدا حرکت می‌کرد. به نوافل مقیّد بود و حتی گاهی دیده می‌شد که دربین راه مشغول خواندن نمازهای نافله است. شب های ماه رمضان تا صبح بیدار بود، مقداری مطالعه می‌کرد و بقیه را به دعا و قرائت قرآن و نماز و ذکر مشغول بود. در قم هفته‌ای حداقل یک بار به حرم حضرت معصومه علیه االسلام مشرف می‌شد و یا در ایام تابستان غالبا به زیارت حضرت رضا علیه السلام می‌شتافت. شب‌ها به حرم مطهر مشرف می‌شد و در بالای سر می‌نشست و با حال خضوع به زیارت و دعا می‌پرداخت.

یکی از فضلا می‏ گفت: به مرحوم آیت الله شهید مطهری عرض کردم که شما فوق‏ العاده از علامه طباطبایی تجلیل می‏ کنید. تعبیر «روحی فداه» را درباره ایشان به کار می‏ برید، این همه تجلیل به خاطر چیست؟ ایشان فرمود: من فیلسوف و عارف، بسیار دیده‏ ام و احترام مخصوص من به ایشان، نه به خاطر این است که او یک فیلسوف است، بلکه به این جهت است که او عاشق و دل‏باخته اهل بیت علیهم ‏السلام است. علامه طباطبایی قدس‏ سره در ماه رمضان، روزه خود را با بوسه بر ضریح مقدس حضرت معصومه علیه االسلام افطار می ‏کرد. ابتدا پیاده به حرم مطهر مشرّف می‏ شد و ضریح مقدس را می‏ بوسید. سپس به خانه می‏ رفت و غذا می خورد.