سرمه اندیشه

در این زمینه امیرالمؤمنین علیه السلام:
أعظَمُ الخَطایا اقتِطاعُ مالِ امرِئٍ مسلمٍ بغَیرِ حقٍّ
بزرگترین گناه ، به ناحق خوردن مال مسلمان است.
** از صفات رذیله متعلقه به قوه شهویه) مال حرام خوردن و از آن اجتناب نکردن است و آن از نتایج حب دنیا و حرص بر آن است. و از اشد مهلکات، واعظم موانع وصول به سعادات است. بیشتر کسانی که به هلاکت رسیده اند سببش آن بوده. و اکثر مردم که از فیوضات و سعادات محروم مانده اند به واسطه آن شدی. سدی از این محکم تر در راه توفیق نیست. و پرده ای از این مانع تر بر چهره تایید نه. و کسی که تامل کند می داند که: خوردن حرام، اعظم حجابی است بندگان را از وصول به درجه ابرار. و قوی تر مانعی است از اتصال به عالم انوار. سراچه دل را از آن تیرگی و ظلمت وخباثت و غفلت حاصل، و نفس انسانی به واسطه آن به اسفل درکات هلاکت و ضلالت واصل می گردد.
«و هو الذی انساها عهود الحمی و هو الذی اهواها فی مهاوی الضلالة و الردی»
یعنی:
«عهد پروردگار به واسطه آن فراموش، و در چاههای گمراهی و سرگردانی با شیاطین به سبب آن هم آغوش» .
آری: دلی که از لقمه حرام روئیده شده باشد کجا و قابلیت انوار عالم قدس کجا؟ ونطفه را که
از مال مردم هم رسیده باشد با مرتبه رفیعه انس با پروردگار چه کار؟ چگونه پرتو لمعات عالم نور، به دلی تابد که بخار غذای حرام، آن را تاریک کرده؟ و کی پاکیزگی و صفا از برای نفس حاصل می شود که کثافات مال مشتبه آن را آلوده و چرک نموده باشد؟ و به همین جهت حاملین شرع و احکام، و امنای وحی ملک علام، نهایت تحذیر ازاو فرمودند. و به شدت هر چه تمامتر از او منع نمودند.
از حضرت پیغمبر - صلی الله علیه و آله - مروی است که: «در بیت المقدس فرشته ای هست که هر شب ندا می کند که: هر که بخورد چیزی را که حرام باشد، خدا از او نه قبول می فرماید سنتی را، و نه واجبی را