سرمه اندیشه

یکی از اوصاف مهم نبی مکرم اسلام (ص) آن است که رسول رحمت الهی است. قرآن کریم می‌فرماید: «و ما ارسلناک الارحمة للعالمین».[1]
امام باقر(ع) از امیرالمؤمنین(ع) چنین روایت فرموده است: “کان فی‌الارض امانان من عذاب‌الله و قد رفع احدهما فدونکم الآخر فتمسکوا به اما الامان الذی رفع فهو رسولالله (ص) و اما الامان الباقی فالاستغفار قال‌الله تعالی: و ما کان‌الله لیعذبهم و انت فیهم و ما کان‌الله معذبهم و هم یستغفرون[2]؛ در زمین دو امان و وسیله نجات از عذاب الهی بود که یکی از آنها برداشته شد، دومی را دریابید و به آن چنگ زنید. اما امانی که برداشته شد رسول خدا (ص) بود و امانی که باقی مانده استغفار است. خداوند تعالی می‌فرماید: خداوند آنها را عذاب نمی‌کند تا تو در میان آنها هستی و خداوند آنها را عذاب نمی‌کند در حالی که استغفار می‌کنند.”
از روایت امام باقر(ع) وجه امان و رحمت بودن پیامبر (ص) معلوم گردید. اما بنابر آیه کریمه قرآن او «رحمة‌للعالمین» است و جهتش آن است که آنچه را موجب سعادت ابدی مردم است برای آنها آورده و این حتی برای کفار و مشرکان نیز رحمت محسوب می‌گردد، زیرا به‌مثابه سفره‌ای است از طعام گسترده برای همۀ جهانیان، اعم از مؤمن و کافر، ولی بعضی از مردم از غذاهای معنوی آن استفاده نمی‌کنند.[3]
1. انبیاء: 107.
2. نهج‌البلاغه، حکمت88.
3. ر.ک. تفسیر مجمع‌ا‌لبیان، ج4، ص67،