سرمه اندیشه

1 –شمال ایران و مناطق سخت راه گیلان و مازندران و کوهستانها و سرزمین های دور افتاده خراسان مکان امنی برای علویان به حساب می آمد[1].بنابراین امویان و بعدها عباسیان که مرکز حکومت آنها شام و عراق بود به علت دوری و صعب العبور بودن راه ها نمی توانستند این مناطق را به خوبی تحت نظارت و کنترل خود در بیاورند.از این رو از میان علویانی که در قیام نفس زکیه و برادرش ابراهیم یا زید بن علی شرکت کرده بودند می توان به یحیی بن زید و یحیی بن عبدالله اشاره کرد که بعد از شکست قیام، به نواحی شرقی ایران متواری شدند[2]. پس از یحیی بن عبدالله، علویان زیادی به طبرستان آمدند و تشیع در آن جا روز به روز گسترش یافت و مردم آنجا نخستین بار بوسیله علویان پذیرای اسلام شدند،تا اینکه در نیمه قرن سوم هجری حکومت علویان طبرستان به وسیله حسن بن زید علوی تسکیل شد. بنابراین وجود امنیت در ایران مخصوصاً در نواحی شرقی عامل مهمی در ورود علویان بود. [3]